فکر میکنند اگر با دو عنوان جداگانه پیامرسانی بیان کامنت خصوصی توی وبلاگ بذارن و بد و بیراه بگن شناخته نمیشن. برادر یا خواهرم کاش قبل از اینکه با دو عنوان متفاوت اینکار رو بکنی آی پیتو عوض میکردی تا حداقل شخصیت دوجنسه ات در پیامرسان پیش من رو نشه
هشدار: پیامرسان را دریابید نه میتوان به دختر بودن و نه به پسر بودن افراد اعتماد کرد
پ.ن: افسوس که وظیفه اخلاقی منو از افشای نام این اشخاص و بردن آبروشون بازداشته. کاش خودشون اینقدر جربزه داشتن تا در پیام عمومی هتاکی کنند و شخصیتشونو نشون بدن
سلام.
دیشب دلم از جریاناتی به درد اومده بود از اینکه برخی حرفمو نفهمیدند و نذاشتند دیگران هم متوجه بشن از اینکه دختر بچه ای بی مهابا هتاکی میکرد و از اینکه برخی برای توجیه صحبتهای گذشته شون سعی در فرافکنی داشتند!
دیشب نوشتم که ای کاش ابرها کنار برن و عجب که چه زود ابرها کنار رفت منتها نه اونجور که فکرشو میکردم بلکه ابرها از روی اندیشه و دل خودم کنار رفت!
دیشب گویا امتحانی الهی بود برای من و من البته که شکست خوردم!
دلم محک خورد و فهمیدم که چقدر شکننده ام!
مگه نه اینکه اگه حرفی برای خدا زده بشه باید پیه تبعاتش هم به جون خریده بشه لذا از اینکه دیشب کم آوردم و دلم شکست خجل شدم. و به الهی بودن حرفهام ظنین شدم
عقلم محک خورد و فهمیدم که چقدر در تشخیص زمان به خطا میره! مگه نه اینکه امام صادق فرمودند: عاقل با افرادی که میترسه تکذیبش کنه صحبت ( صحبتی که گفتنش حیاتی و واجب نیست) نمی کنه! علیرغم اینکه این حدیث رو میدونستم ولی در تشخیص موقعیت زمانی اشتباه کردم شاید دیروز وقتش نبود و افراد در موقعیتی بودند که به دلائلی متوجه منظورم نمیشدند و طبیعی بود اگر تکذیبم میکردند!
دیروز تذکرم بجا نبود نه اینکه اصل موضوع و اعتقاد دیروزم خطا باشه که قطعا خطا نیست اما در تشخیص زمان بیان اشتباه کردم
و ناگفته نمونه ظرفیت پیامرسان پارسی بلاگ هم برام محک خورد!
غرض نقشی است کز ما باز ماند / که هستی را نمی بینم بقایی ** مگر صاحبدلی روزی ز رحمت / کند در حق درویشان دعایی
بدرود
دیشب سریال مختارنامه طبق معمول هر هفته پخش و پس از آن ویژه برنامه ای پیرامون واکاوی عبرتهای تاریخی عاشورا با حضور دکتر محمدحسن رجبی دوانی برگزار شد. موضوع این برنامه "غائبان مشهور واقعه کربلا" بود. آنچه که بیش از همه سبب خشم نگارنده این سطور شده بود آنجا بود که جنای اقی دکتر دوانی به حق اصرار داشتند که غائبین واقعه کربلا نظیر عبدالله بن عباس و عبدالله بن جعفر و محمد حنفیه از هاشمیان و عبدالله بن عمر از یر هاشمیان در عمل به وظیفه کوتاهی کرده و عذرشان پذیرفته نیست امام مجری مثلا کارشناس برنامه بر آن بود تا با هر وصله ای شده پوستین بصیرت و عذری موجه بر قامت این افراد راست آرد.
مجری ابتدا مدعی شد که این افراد از عاقبت امام حسین بی خبر بودند و الا در واقعه کربلا حضور می یافتند اما جناب دکتر رجبی دوانی پاسخ دادند که خیر همه این افراد از عاقبت امر مطلع بودند و احادیثی دال بر شهادت امام حسین در واقعه کربلا از پیامبر و امیرالمؤمنین صلی الله علیهما و آلهما شنیده بودند و حتی قبل از حرکت امام حسین علیه السلام عاقبت امرش را به آن حضرت یادآور شدند بنابراین عذرشان مقبول نیست. لیکن مجری باز با رمیی دیگر بر آن شد تا بر موضعش پافشاری کند و مدعی شد که محمد حنفیه دچار نقص جسمی بود که باز پاسخ شنید که محمد با همین پای علیل نهضتی را رهبری و در کوه رضوی حضور یافته بود بنابراین به نحو اولی می توانست در کربلا حضور یابد. مجری سپس به اعاده حیثیت از عبدالله بن عباس برخاست و ادعای اول خویش را تکرار نمود که جواب شنید کسی که اخبار غیبی از امیرالمؤمنین دریافت نموده از واقعه کربلا نیز قطعا مطلع بوده کما اینکه شواهد فراوانی بر این معنا دلالت دارد. آنگاه مجری در ادعایی عجیبتر مدعی شد که شیعه در آن زمان هنوز انسجام نیافتهبود لذا دیدگاهی که ما اکنون به امام حسین علیه السلام داریم که آنحضرت را ولی خدا و واجب الاطاعه میدانیم نمی دانسته و بنی هاشم آنحضرت را فقط در حد سبط پیامبر و انسانی صالح قبول داشتند و اکنون ما به این مجری عرض می کنیم که اولا این خود عذری بدتر از گناه است، همه مسئله عاشورا به فاجعه خانه نشین شدن حجت حق و حکومت یافتن دشمنان دین خدا برمیگردد و لذا اگر کسی آن هم از بنی هاشم امام خویش را نشناسد قطعا این عدم معرفت و اسکات از حق از محاربه با امام حسین بهتر نیست و لذا عذری را نمی پوشاند ثانیا برخلاف این مجری محترم _ که ای کاش بیشتر مطالعه و تحقیق می فرمودند_ که مدعی شدند شیعه هنوز شکل نگرفته بود عرض می کنیم که پیروان امیرالمؤمنین ولو اندک از همان ابتدا منسجم بوده و پس از صلح امام حسن نیز در مدینه رو به افزایش نهاده بودند و در کوفه و مدائن و خراسان نیز موالیان علی و آلش می زیسته اند و شواهد تاریخی متعددی بر این مطلب دلالت دارد ثانیا بنی هاشم بیشتر از هر گروه و قوم دیگری حقانیت امام حسین را میدانسته و از پیامبر و امیرالمومنین تصریحات فراوانی دال بر اینکه حسین امام واجب الاطاعه میباشد شنیده بودند که ما به جهت رعایت اختصار از ذکر احادیث و منصوصات مذکور خودداری می نمائیم. این مطلب که خواص آنزمان در شناخت وظیفه به خطا رفته یا وظیفه خویش را شناخته و کوتاهی نمودند را با هیچ وصله ای نمی توان پوشاند و توجیه کرد و امیدواریم جامعه رسانه ای ما و همچنین برخی از علماء بزرگوار به جای تعصب ورزیدن بر برخی شخصیتها و در نتیجه اشتباه در ملاکهای تشخیص مسیر، جامه انصاف برتن کرده و با عینکی واقع بین وقایع کربلا و حواشی آنرا به نظاره بنشینند. آری وای بر زمانی که همچون رفتار خواص زمان امام حسین علیه السلام مصلحت اندیشی و اعفیت طلبی جای وظیفه شناسی و مجاهده را بگیرد.
به طور کل در قضیه طف با چند گروه مختلف با ماهیاتی متفاوت مواجهیم که هر یک از آنها نماینده طیفی از لایه های همیشگی اجتماع مسلمانان در همه اعصار می باشند و البته امروز بر آنیم تا به بررسی گروه حاکمان جور و تابعان آنها بپردازیم و از خدا یاری میجویم انه خیر ناصر و معین.
در تنبیه نخست برانیم تا عوامل به انزوا رفتن نیکان و صالحان را بررسی نمائیم: اولین عامل رویگردانی مردم از نیکان و صالحان جهل آنان به مواضع حق و حدود و ثغور آن است هر گاه در جامعه ای عرصه بر نیکان و فرزانگان تنگ گردد زمام امور به دست فاجران و طالحان افتاده و سیر قهقرائی جامعه آغاز خواهد گردید و البته شناخت حق مستلزم بصیرتی عمیق و بصیرت حق شناس نیز حاصل ایمان قلبی و پایدار به دین الهی و دغدغه خدامحور برای تحقق دین خدا میباشد و البته بر این مدعا کریمه شریفه: "والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا"دلالت دارد. شناخت راه و مسیر که همان بصیرت اجتماعی و مهارت وظیفه شناسی است معلول دغدغه هدفمند و عملی برای تحقق دین خداست و پرواضح است که فقط ایمان قلبی و راسخ به مجاهده می انجامد و فرموده اما حسین علیه السلام که: "مردم بنده دنیایند و دین جز لقلقه ای بر زبانشان نیست پس آنگاه که با بلا آزمایش شوند دیندارن حقیقی چه کم خواهند شد" شاهد این مدعاست.
دیروز با یکی از نوسالکان خوش اقبال محفوف عنایات رضوی و هدایات علوی در مسنجر گفتگوئی داشتم و بحث میکردیم که متدینی که تاب رویگردانی اجتماع از خویش را نداشته و هنر شنا برخلاف جریان آب را فرانگرفته باشد نخواهد توانست در ازمایش های الهی ولایت مدارانه انجام وظیفه کند آنکه در یک مسئله کوچک مانند حفظ ظاهر شرعی وامانده چگونه در موافقت عمل و حرکت با خواست الهی موفق خواهد شد وانگهی کریمه "ولا یلومون فی الله لومة لائم" نشان از رسوخ ایمان مجاهدان و مقابله عرف دنیا پرستان با آنان دارد.
در عصر حضور نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله عموم مسلمانان در جهادها شرکت کرده و اختلاف چندانی نداشتند ولی این نبود مگر از این جهت که جو غالب پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله اقتضا میکرد لیکن آنان که بذر ایمان راستین در دلشان جوانه نزده بود پس از فوت انحضرت و امتحان الهی در دوسویه شدن جو جامعه نتوانستند استقامت ورزیده و سختیهای جانب حق را به جان خرند آری پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام و یروز واقعه سقیفه آنان که به مسلمانی جو پذیر خویش دلخوش بودند در پاسخ به امیرالمومنین که برای اتمام حجت درخواست یاری داشتند پاسخ می دادند که "الآن سقیفه اتفاق افتاده و اگر پیش از ان می آمدی یاریت مینمودیم" و این نبود مگر از سستی ایمان که حاضر به صرف هزینه برای جریان حق نشده مرعوب جو غالب جامعه شدند ما نیز باید به هوش باشیم آندم که در ثبوت ایمان نکوشیده به حکومت شیطان نفس و ظلمت جهل درون دلخوش باشیم نخواهیم توانست به مقام مجاهدین راه یافته از هدایت الهی که همان بصیرت است بهره گیریم.
نتیجه مطابقت با جو و همراهی با وضعیت موجود همانا به انزوا رفتن صالحان و به قدرت رسیدن ظالمان خواهد بود و حکومت ظالمان منجر به اتراف گشته و فرهنگ اتراف نیز محبت شدید دنیا و مقدم گزینی دنیا بر آخرت توسط مردمان را در پی خواهد داشت.
از دیگر خصوصیات حکومت طاغوتیان در صدر اسلام که منجر به واقعه طف شد دگرگون شدن ارزشهاست. حاکمان جور اگر بخواهند به سنت پیامبر وفادار باشند به کام خویش نمی رسند و اگر بخواهند آشکارا سنت نبی را رد کنند با ادبار جامعه روبرو خواهند شد بنابراین به وارونه ساختن مفهوم ارزشها روی می آورند و در نتیجه در جامعه معروف از منکر بازشناخته نشده فضیلتهای انسانی رخت برخواهند بست.
فعلا به همین مقدار بسنده کرده و ادامه مباحث را به فرصتی فراختر وا می نهم
میگم عجب ماهیه ماه رمضان!
از یه طرف صورت کتبی قرآن میاد پایین از اون ور توی شب قدر قرآن ناطق (امیرالمؤمنین) میره بالا
عجب بده بستون بابرکتی هست در عالم ملکوت!
جواد شمقدری امروز در سالن اجتماعات معاونت سینمایی وزارت ارشاد گفت : «اگر تاکنون مخالفتی در این موارد دیده شده همگی ناشی از نبود شناخت کافی در میان این افراد از سینما بوده است. تلاش ما این بوده تا به واسطه برگزاری جلسات مختلف تصویر درستی از سینما برای این افراد به نمایش بگذاریم. هفته آینده جلسه ای با جامعه مدرسین خواهیم داشت تا ذهنیت آنان را نیز نسبت به سینما روشن و شفاف کنیم.» اینکه ایشان در مقابل نارضایتی برخی علما از اکران برخی فیلمها موضع گرفته و آنان را به بی خبری از سینما متهم ساخته است سخنی تازه نیست و پیش از او نیز همفکران و همگنان وی نیز پاسبانان حریم فرهنگ اسلامی را از تیر اینگونه اتهامات بی نصیب نگذاشته اند. اما اگر در محتوای همه سخنان ایشان دقت شود براحتی در می یابیم که این سخنان ناشی از بی اطلاعی وی از مبانی فرهنگ اسلامی و حدود ثغور آن است. و البته که همین بی اطلاعی ایشان را به موضعگیری در مقابل نوای هشدار علما واداشته است. و عجیب تر اینکه در جملاتی که یادآور پلورالیسم اخلاقی یا همان نسبی بودن اخلاق است تشخیص مدیران را ملاک حسن و قبح فیلمها دانسته و مدعی می شود : «واقعیت این است که ما به هیچ عنوان از هیچ فیلمی به عنوان فیلم ممنوعه یاد نمی کنم. گاه مدیرانی در مقاطعی تشخیص داده اند که فیلمی نباید اکران شود و بعد از آن ما روی کار آمده ایم و براساس بازبینی کارها به این نتیجه رسیده ایم که مانعی برای نمایش این فیلم ها وجود ندارد» خنده دارتر اینکه معاون سینمایی وزارت ارشاد ملاک موفقیت نهاد مطبوع خویش را تعداد تیراژ _ نه کیفیت بالای فیلم _ انگاشته و تعداد بالای فیلم را به تنهایی برای موفقیت رسالت خویش کافی می داند. شمقدری که در درون خویش به سستی سخنان و ادعاهایش آگاه است فرمایشات مقام معظم رهبری در مورد کار مضاعف را مستمسک قرار دارده و آن را چون مصحفی بر نیزه سست خویش علم می سازد.
